Imagin

Hej! Właśnie przed chwilą weszła na bloga i co widzę? 1000000 wejść. To wspaniałe, no i wczorajsze (przed wczorajsze zależy jak kto liczy) VMA, no po prostu szok!!! A to wszystko dzięki True Directioners <3 No, a teraz imaginy. Będą nowe godziny publikowania, bo niestety we wtorki i czwartki późno kończę, więc przesuwam imaginy na PONIEDZIAŁKI, ŚRODY i SOBOTY. Mam nadzieję, że zrozumiecie i wybaczycie zamieszanie :)

Zayn

KONIECZNIE posłuchajcie Lullaby


So just give it one more try
To a lullaby
And turn this up on the radio
If you can hear me now
I'm reaching out
To let you know that you're not alone...

- Czego ty znowu chcesz?! - z pokoju obok dobiegają krzyki małego dziecka.
Zayn niechętnie się podnosi i wyciąga Małą z łóżeczka. Bierze ją na ręce i nerwowo kołysze. Gdy się uspokaja kładzie ją z powrotem i wraca na kanapę. Nie dane jest mu jednak długo odpocząć. Dzwoni komórka.
- Czego? - Zayn jest wyraźnie zniechęcony.
- To ja Liam. Jak się trzymasz stary? - pyta.
- A jak ma być? - odpowiada również pytaniem.
- Chciałem się zapytać czy może zając się z Danielle Małą, wtedy mógłbyś odpocząć. - proponuje.
- Eee, nie wiem. - mówi.
- Przyda ci się trochę czasu dla siebie. Może jakieś spotkanie ze znajomymi. - dodaje.
- Dobra, dzięki. - zgadza się w końcu.
- No to będziemy za pół godziny. - odkłada słuchawkę.
Gdy Liam i Danielle przychodzą zastają Zayn'a śpiącego przed telewizorem. Budzi się jednak po chwili.
- O! już jesteście. Sorry, ale Mała nie śpi w nocy, ja też nie. - unosi lekko kąciki ust.
- Nie ma sprawy. Jak chcesz to śpij. - sugeruje Dan.
- Nie. Jeżeli pozwolicie to pójdę się przejść. - wstaje.
- Spoko. O córę nie musisz się martwić. - mówi Payne.
Zayn ubiera sie i wychodzi. Stara się uniknąć papparazi.Gdy jest na cmentarzu zatrzymuje sie przy granitowej płycie z twoim imieniem, nazwiskiem oraz datą urodzin i śmierci.
- Czemu mnie zostawiłaś [T.I]? - nie powstrzymuje łez napływających mu do oczu. - Ja sobie nie radzę.
Nie wytrzynuje. Upada na kolana. Od twojej śmierci minął miesiąc. Jednak Zayn'owi wydaje się, że minął zaledwie dzień. Nie ma już siły. Jak nie dziecko, to koncerty albo jakieś wywiady, na których trzeba udawać, że wszystko gra.  To za dużo dla 19 - letniego chłopaka. Nie daje rady, ani psychicznie, ani fizycznie.
- [T.I] czemu zostawiłaś mnie akurat wtedy kiedy najbardziej cię potrzebowałem? - łzy spływają po jego bladych policzkach.
Zdesperowany opiera się o rosnące obok drzewo i chowa głowę w kolanach. Biedny, stracił to na czym najbardziej mu zależało, to co najbardziej kochał. Nic nie jest w stanie mu ciebie zastąpić. Każdego dnia wspomina wasze wspólnie spędzone chwile: pierwsze spotkanie i randka, wakacje spędzone nad morzem, a najbardziej dzień w którym powiedziałaś mu, że zostanie ojcem. Pomimo tego, że miał wtedy niespełna 19 lat ucieszył się. Jednak szczęście nie trwało długo. Później okazało się, że masz nowotwór. Twój młody organizm nie wytrzymał porodu...
- [T.I]! - jego głośny płacz roznosi się po całym cmentarzu.
Zdesperowany w końcu zasypia oparty o konar drzewa.
- Zayn! Zayn! Nie poddawaj się! Masz dla kogo żyć, dla naszej córki. Masz przyjaciół, którzy ci pomogą i mnie. Kocham cię, kocham cię i nigdy nie przestanę...
- [T.I]. - uśmiecha się przez sen.
Gdy wreszcie się budzi czuje w sobie jakąś zmianę.
- Też cię kocham. - patrzy na grobową płytę i wraca do domu.
W domu
- Hej kochani! - Zayn uśmiecha się gdy widzi, że przyszli też Harry, Niall i Lou. - Jak dobrze was widzieć.
Wita się z nimi po czym podchodzi do leżącej na kocyku dziewczynki.
- Cześć  Słoneczko. Tatuś za tobą tęsknił, wiesz? - bierze ją na ręce.
- A wiesz już jak będzie miała na imię? - pyta z buzią pełną pizzy Niall.
- Wiem.[T.I]. - odpowiada przytulając ją do siebie.

Podoba się Wam? Skomentujcie, proszę :)




                                                                                                              

                                                                                                                                By Klaudia