Imagin

Hej! Właśnie jaram się naszym nowym telewizorem, boski. Chociaż tamten też nie był zły ;P. Jutro jadę do okulisty - trzymajcie kciuki, żebym nie musiała mieć mocniejszych szkieł :).  Tak czy siak - wena powróciła. Mam kilka pomysłów - jeden poważny.

Harry

KONIECZNIE MUSICIE WŁĄCZYĆ SOBIE Say Goodbye

Włączyłaś piosenkę? Jeśli nie to nie czytaj -,-

 Obudziłem się rano i znowu nie zastałem Cię w łóżku. Nie wiem, czemu Ty zawsze tak rano wstajesz. W każdym razie poszedłem do kuchni i tam Ciebie też nie było. Dziwne, bo zazwyczaj czekałaś tam na mnie ze śniadaniem. Niezadowolony zrobiłem nam kawę. Wziąłem łyka, kiedy usłyszałem dzwonek do drzwi.
- Hej Stary, jak się trzymasz? - zapytał Niall wchodząc do mieszkania.
Zaraz za nim w drzwiach pojawili się Liam, Louis i Zayn. Wszyscy się ze mną przywitali i w ogóle byli dla mnie strasznie mili i tacy inni. Zupełnie jakby miało mi się coś stać.
- Dobra kawa Hazza. - usłyszałem nagle z kuchni.
- Eejj! Łapy precz to kawa [T.I] i jej ulubiony kubek, jak możesz pić jej kawę?! - zbulwersowany wyrwałem mu z rąk kolorowe, porcelanowe naczynie.
Zrobiłem to tak szybko i niedokładnie, że kubek wylądował na ziemi i cały się potłukł.
- O niee! - klęknąłem nad nim.
Zacząłem zbierać potłuczone kawałki. Jak ja mogłem potłuc Twój ulubiony kubek? Gdy wszystkie części trzymałem już w dłoni. Szybko pobiegłem do swojego pokoju omijając po drodze chłopców, którzy próbowali mnie zatrzymać. Zamknąłem drzwi i  usiadłem przy swoim biurku, chwyciłem za klej i próbowałem to skleić. Nie wiem, dlaczego, ale czułem ogromny ból, łzy cisnęły mi się do oczu, tak jakby ten kubek był czymś więcej niż tylko zwykłym śmieciem. Po nieudanych próbach znalazłem dla tych kawałków porcelany inne przeznaczenie. Mianowicie pociąłem sobie nimi nadgarstki. To było takie ekscytujące, ta płynąca krew - ona dawała mi otuchę i przyjemne uczucie spełnienia. W końcu zawinąłem sobie krwawiące dłonie bandażem. Gdy wyszedłem z pokoju chłopaków już nie było. To dobrze. Ja usiadłem sobie na kanapie i powiedziałem do ciebie:
- [T.I] kochanie, gdzie ty jesteś?
Nie usłyszałem odpowiedzi, pewnie byłaś na zakupach. Nudziło mi się, więc bez celu zacząłem szwendać się po domu. W końcu postanowiłem się położyć w naszym łóżku. Zasnąłem. Obudził mnie dopiero kolejny dzwonek do drzwi. Postanowiłem otworzyć. A może to Ty? Niestety, kolejne rozczarowanie.
- Nie, Harry znowu się ciąłeś? - Lou popatrzył na moje bandaże.
Nie odpowiedziałem. Patrzyłem bez celu przed siebie. Widziałem ulicę i jakąś kobietę stojącą za Tomlinson'em.
- Przyprowadziłeś [T.I]? - zapytałem radosny.
- Nie. Harry zrozum, że [T.I] nigdy nie wróci! - potrząsnął mną.
Nie rozumiałem jego słów. Otarłem łzy spływające mi kolejny raz po policzku.
- Nieprawda! [T.I] tu jest! Zaraz wróci! - krzyknąłem mu prosto w twarz.
- Dobrze, spokojnie. To jest  Eva. Eva jest psychologiem i chciałaby z tobą porozmawiać o [T.I]. - powiedział.
- Dzień dobry. - rzekła do mnie.
Wtedy coś we mnie pękło. Nikt nie będzie rozmawiał ze mną o [T.I]!!! Wywrzeszczałem się na nich po czym wziąłem kurtkę i swój notes i wybiegłem.
 - Do dupy sobie wsadźcie tych psychologów!!! - rzuciłem na odchodne.
Biegnąc cały się trzęsłem. Czułem się jakoś tak dziwnie, jakbym sobie coś uświadomił. Jednak nie wiedziałem o co chodzi.
 Teraz siedzę na cmentarzu i piszę do Ciebie ten list. Wreszcie dotarło do mnie coś bardzo ważnego. Wiem gdzie jesteś i gdzie byłaś przez te dwa cholerne miesiące. W grobie. Nie wiem, czemu, ale od dnia Twojej śmierci do dzisiaj żyłem w idiotycznym przekonaniu, że ty wcale nie umarłaś. Myślałem, że żyjesz i zaraz wrócisz do domu, ucałujesz mnie i opowiesz jak minął ci dzień. Łudziłem się tyle czasu, żeby w końcu i tak dojść do tego samego wniosku. Bez Ciebie nic nie ma sensu. Czuję, jakby jakaś część mnie odeszła razem z Tobą i nigdy nie powróci. To moje serce - do końca Ci oddane. Wybacz, że nie wypełnię Twojej prośby i zrobię to. Mam nadzieję, że zrozumiesz. To już mój ostatni list do ciebie. Wszystkie są w tym notesie, każdy dzień, każdy spędzony bez Ciebie - dokładnie opisany. Tak, więc kocham Cię na zawsze i liczę, że niedługo się spotkamy.
"So say goodbye
I can't say that
I won't cry
'Cause l'm so glad for
Everything we had...
The good and bad
So say goodbye
Just look at me
You'll know that ....I want the last wish
One nice kiss
Before we say goodbye.. "

                                                                                                        Twój Harry

Kończy pisać. Strumienie łez spływają mu po policzkach, ręce niespokojnie się trzęsą. Jest oszołomiony. Kładzie na marmurowej płycie mały notesik, piękną białą różę po czym siada wygodnie opierając się o płytę grobową. Z kieszeni wyciąga mały pistolet. Ostatni wdech. Strzał. Jego ciało opada bezwładnie. Brązowe loczki otaczają zupełnie bladą twarz, na ustach maluje się delikatny uśmiech, oczy zamknięte, wychudniałe, zranione dłonie leżą bezwładnie na trawie.
 Ciało umarło, dusza jest z Tobą.
Jego czas tutaj kończy się, wieczność czeka otworem.

   Co myślicie? Muszę się przyznać, że piosenka sprawiła, że płakać mi się chciało jak to pisałam. Proszę skomentujcie, baardzo proszę <3

                                                                                               By Klaudia