"Heart On Fire" part one

Dziś Walentynki ♥ Może jakoś specjalnie nie obchodzę tego święta, ale uwielbiam wymieniać się walentynkami z przyjaciółmi ;) Wy ile kartek wysłałyście? A może któraś odważyła powiedzieć swojej sympatii co do niej czuje? Tak, jak mówiłam dziś dodaję pierwszą część shot'a, którego pisałyśmy razem z Aśką. Boże, gdybyście widziały screeny z naszego pisania to byście się uśmiały ;D

Uwaga! One Direction jako zespół nie istnieje.

Podkład muzyczny: Heart On Fire

Z dedykacją dla Eve, Gabi, Karo, Skylark, Werki, Ani M., Zuzy, Katarzyny i wszystkich, którzy to czytają ♥ 


  Każdy szuka kogoś, w kim będzie mieć oparcie, zazwyczaj takimi osobami są przyjaciele, ale czasem niektórzy z nich przeradzają się w kogoś bliższego... tak również było z Zayn’em. Z dnia na dzień stał się moim cieniem, moją połówką. Od zawsze był ważniejszy od Harrego, Dan i Eleanor, o Perrie nie wspomnę - nie lubię tej wstrętnej, plastikowej laluni.
  Siedziałam razem z dziewczynami na szkolnym dziedzińcu. Rozmawiałyśmy o imprezie u Elki, która odbyła się w ostatni weekend.
- Nie ma co. Zabalowałyśmy - zaśmiała się Dan wspominając swoje wybryki na stole.
 Przyznam, że nie za bardzo wsłuchiwałam się w resztę konwersacji gdyż nie mogłam nigdzie zauważyć Zayna. Postanowiłam wejść do szkoły i tam go poszukać. Idąc długim korytarzem co chwila rozglądałam się za moim skarbem. Nigdzie go nie było. Mijałam różne osoby, jednak jego twarzy nie mogłam dostrzec. Ogarnął mnie dziwny lęk. Zazwyczaj razem z Hazzą siedzieli przy nas, ewentualnie krzątali się gdzieś w pobliżu. Gdzie jesteś Zaynie? - pomyślałam coraz baczniej się rozglądając. Znalazłam. Stał schowany między szafkami przyciskając do ściany Perrie. Napierał na jej usta, macał wszędzie jakby miał zamiar ją przelecieć. Ona oczywiście była wniebowzięta i z szerokim uśmiechem na tej swojej krzywej mordzie oddawała się pieszczotom. Spojrzała na mnie. Miałam ochotę wydrapać jej te fałszywe oczy, teraz przepełnione satysfakcją. Choć wszystko gotowało się we mnie opanowana podeszłam do zdradzieckiej dwójki. Delikatnie szturchnęłam Zayna za ramię, by na chwile oderwał się od tej wywłoki. Poczułam na sobie jego spojrzenie, gdy wpatrywałam się w rozmazane usta Pezz. Po chwili przeniosłam swój wzrok na jego czekoladowe oczy. Nienawidziłam siebie wtedy za to, że coś do niego czułam.
- Dobrze było? - rzuciłam z obrzydzenie mu w twarz.
 Lalunia się tylko uśmiechała, ten jej ohydny uśmieszek, te przerobione wypukłe usta. Rzygać się chciało. Nie szanuję dziewczyn takich, jak ona, takich puszczalskich szmat. Nie czekając na wyjaśnienia Zayna, o ile bym się w końcu ich doczekała ruszyłam przed siebie. Nie zważając na nic szłam pewnym krokiem do wyjścia.
 - Joe! Czekaj! - krzyczał próbując mnie dogonić.
Nic z tego. Przyśpieszyłam przez co o mało nie wpadłam na nauczyciela, ale to nie miało wtedy najmniejszego znaczenia. Chciałam po prostu jak najszybciej znaleźć się sama. Nie zauważyłam nawet stojącego przede mną Harry'ego.
- Ej! Co się stało? - pytał.
Ominęłam go i nic nie mówiąc pobiegłam dalej. Jednak po chwili poczułam czyjeś silne ręce chwytające mnie za nadgarstki. Tylko nie Zayn... Odwróciłam się. Ukazała mi się zmartwiona twarz przyjaciela. Patrzył na mnie z powagą chcąc się czegoś dowiedzieć. Przez chwilę spoglądałam mu dumnie w oczy, jednak nie wytrzymałam długo. Najpierw pojedyncze łzy powoli spłynęły po moich policzkach, ale niewiele potem stałam wtulona z Harry'ego tłumiąc w sobie głośny szloch. Zamoczyłam całą jego kraciasta koszulę. Brunet nie zwracał na to najmniejszej uwagi. Przytulając mnie z całych sił głaskał moje włosy i szeptał  do ucha, że wszystko będzie dobrze. Podziałało. Uspokoiłam się nieco i byłam w stanie normalnie oddychać. Mimo wolniejszych wdechów i wydechów dalej przylegałam do jego torsu. Czułam bicie jego serca, które stawało się coraz szybsze. Jego oddech na moich włosach przyprawiał mnie o dreszcze. Spojrzałam w jego zielone oczy, pełne ciepła i troski. Loczek delikatnie otarł moje łzy.  Zaczął mnie wypytywać co przed chwilą zaszło, jaki jest powód tego płaczu, zdenerwowania. Nie miałam siły ani ochoty mu o wszystkim opowiadać. Pozwolił mi wrócić do domu bez słowa wyjaśnienia. Kroczyłam ze szklanymi oczami powoli po zatłoczonych ulicach. Choć zawsze razem z Stylesem wracaliśmy metrem tym razem wybrałam samotny spacer.
Leżałam załamana na łóżku. Moje ręce niespokojnie drżały, z oczu ciągle leciały łzy, a serce rozpadło się nagle na miliony małych kawałeczków. Pomyśleć, że jeden drań potrafił zniszczyć mi całe dotychczasowe życie. Zayn.... Srejn. Nie chciałam już o tym myśleć. On nie był wart moich łez. I tak już dość czasu mu zmarnowałam. Całe osiem miesięcy. Sięgnęłam ręką na szafkę nocną i zdjęłam z niej laptopa. Zalogowałam się na facebooku. Od razu usunęłam Malika ze znajomych. Przeglądałam kolejne posty, zdjęcia i filmiki, ale nie znalazłam niczego co przykułoby moją uwagę. Jednak po chwili dostałam wiadomość:
Od Harry: Joe, już lepiej?
Do Harry: Dzięki Hazz, już okej.
Westchnęłam cicho. Nie chciałam go martwić. Wiedziałam jaka to trudna sytuacja. Zayn był najlepszym przyjacielem Harry'ego i nie mogłam oczekiwać, że ten przestanie się do niego odzywać.
Od Harry: A powiesz mi co się stało?
Do Harry: Jeszcze nic nie wiesz? Perrie się nie pochwaliła?
Na samo wspomnienie o tej dziwce zrobiło mi się niedobrze. Jaką świnią trzeba być?
Od Harry: Nie, to coś poważnego?
 Do Harry: Zależy jak na to spojrzeć. Z jednej strony - oboje złamali mi serce, ale z drugiej - dowiedziałam się jacy tak naprawdę są :)
Od Harry: Tylko mi nie mów, że Pezz i Zayn...
Do Harry: niestety... tak :(...
 Wyłączyłam sprzęt odkładając go na miejsce. Byłam pewna, że Loczek będzie chciał mnie pocieszyć, ale ja nie miałam zamiaru tego słuchać, nie dzisiaj. Leżałam na łóżku wpatrując się w sufit. Co do Hazzy nie myliłam się, dostałam od niego sms’a, żebym się nie przejmowała.
 - Łatwo mu powiedzieć. -  mruknęłam powracając do wlepiania wzroku w jasną farbę.
 W mojej głowie mieszały się różne myśli. Dobre i negatywne uczucia. Nie zdawałam sobie sprawy, czy tak na prawdę nie jestem szczęśliwa z dzisiejszego zajścia. Nawet nie pamiętam kiedy zasnęłam.
  Z snu wy budził mnie budzik. Po raz pierwszy ucieszyłam się słysząc jego dźwięk, przynajmniej wyrwał mnie z szpon koszmaru z Zaynem w roli głównej. Poranna toaleta, ogarnięcie swojej postaci, tego nieładu na głowie, kto by pomyślał, że z włosami do ramion są takie problemy. Potem rodzinne śniadanie, to znaczy jego szybsza wersja. Niestety moje szykowanie trochę się przedłużyło. Dobrze, że na posterunku zawsze stoi mama i jest gotowa by od czasu do czasu mnie gdzieś podrzucić. Raz to jest szkoła, no dobra dość często, tym razem wypadło na centrum handlowe. Byłam tam umówiona z Dan i El, a one nienawidzą spóźnialskich. Korki? Nie to nie problem do mojej matki. Jak odziedziczę po niej taką zdolność prowadzenia auta, to na pewno nie zdam na prawo jazdy. Jednak dzięki niej wparowałam do centrum przed czasem. Od razu dostałam się w umówione wcześniej miejsce. Siedziały już tam obydwie.
- Cześć - uśmiechnęłam się siadając na krześle.
- No hej - odpowiedziały równocześnie.
- Powiedz nam, to prawda? - złapała mnie za dłoń Eleanor.
Spojrzałam na nie. No tak, to było do przewidzenia ta lafirynda już powiedziała wszystkim dookoła.
- Yhym - jęknęłam cicho spuszczając wzrok.
- Nie martw się - zaczęła pocieszać mnie Dan - To jest Perrie , jej nie zmienisz. Pamiętasz ? To nasza zdzira - zaśmiałyśmy się.
Miały rację. Kim ja się przejmuję? Nimi ? Zayn to dupek skoro uległ takiej panience. Każdy kto ją znał, wiedział jaka jest. Laska lekkich obyczajów. To z tym, to z tamtym, a ja głupia się zadręczałam.
- Hej piękne - rzucił zbliżając się do naszego stolika Harry.
-  Siema – odpowiedziałyśmy niemal chórem.
Byłam nieco zdziwiona jego obecnością tutaj. Harry naprawdę rzadko przebywał w takich zatłoczonych miejscach jakim są centra handlowe. Nie lubił ich i chodził do nich tylko wtedy kiedy musiał.
-  Siadasz? – burknęła Elka. – Zasłaniasz mi widok.
Harry zdziwiony odwrócił głowę. Parę metrów od niego, w budce z hot dogami stał Louis – nasz dobry znajomy. Eleanor była w nim zabujana odkąd tylko pamiętam, więc od… zawsze. Loczek pomachał mu po czym usiadł razem z nami. Popatrzył na mnie i uśmiechnął się szeroko.
- Coś z twoją szczęką nie tak? – spytałam.
Dziewiętnastolatek zrobił zdziwioną minę i zwrócił się do mnie:
-  Nie, czemu pytasz?
- Bo się ciągle szczerzysz jak głupi do sera. – odparłam.
Chwilę potem wszyscy przy stoliku byli czerwoni ze śmiechu z wyjątkiem Hazzy, który był czerwony z innego powodu – spalił buraka. Udał wielce obrażonego i odwrócił głowę krzyżując ręce na piersi.
- Przepraszam. – rzuciłam mu się od tyłu na szyję.
Uwielbiałam to robić. Harry zaczął się ze mną droczyć i wstał do góry o mało nie wywracając mnie na podłogę.
- Ejj! – poczochrałam go po włosach.
- Zo – staw moje włosy! – zagroził.
Potulna jak baranek usiadłam z powrotem na swoim krześle. Danielle i Eleanor pochłonęły się w rozmowie o Louisie, a ja siedziałam z Harrym i gadałam, właściwie to o niczym.
- Co ty na jak zabiorę cię na spacer po Londynie? – zaproponował znienacka.
Nie było powodu, dla którego miałabym mu odmówić, więc się zgodziłam. Wspólnie opuściliśmy centrum. Idąc zaludnionymi uliczkami miasta co chwila mijaliśmy jakiś zajętych ludzi, którym się gdzieś śpieszyło – co do pracy, na spotkanie, do kochanki. Szliśmy w ciszy, przez dłuższy czas nie padło pomiędzy nami żadne słowo. Na jedno lepsze to, niż żeby wypytywał mnie o Zayna.
- Gdzie my tak właściwie idziemy? – spytałam w końcu.
Harry zastanawiał się chwilę nad odpowiedzią, po czym odparł:
- Park.
Pokiwałam posłusznie głową i ruszyłam za chłopakiem. Kilka minut i przekraczaliśmy już bramę parku. Poruszaliśmy się dość szeroką, brukowaną alejką. Pogoda była piękna. Słońce świeciło jasno na błękitnym niebie zachęcając ludzi do opuszczenia nudnych domów. Stare dęby rosnące dookoła wesoło powiewały na wietrze. Odetchnęłam głęboko zamykając oczy. Wyobraziłam sobie, że jestem sama na tym wielkim świecie i mogę robić co tylko chcę. Achh… Było wspaniale dopóki nie poczułam czegoś, mokrego i zimnego na sobie. Pisnęłam. Wnet moje oczy się otworzyły i zobaczyłam, że jestem cała mokra. Obok stał Harry śmiejąc się w najlepsze.
- Idioto! Czemu opryskałeś mnie wodą z fontanny?! – krzyknęłam.
- A… tak sobie. -  wydusił nadal chichocząc.
Nie zastanawiając się chwili podbiegłam do fontanny, nabrałam w ręce wody i zaczęłam ganiać go po parku.
- Chodź tu! – wołałam.
Nie minęło wiele czasu, a oboje cali mokrzy staliśmy w fontannie bawiąc się jak małe dzieci.
- Zobacz, jak ja wyglądam. – spojrzałam na siebie.
Byłam przemoknięta do suchej nitki. Makijaż mi się rozmazał, a włosy wywiewało we wszystkie strony. Harry uśmiechnął się szeroko i  przybliżył się do mnie. Założył kosmyk moich włosów za ucho po czym spojrzał mi w oczy. Muszę przyznać, że był… przystojny. Jego mokra koszulka idealnie opinała się na umięśnionym torsie, perfekcyjna w każdym calu twarz oświetlana była przez promienie słonecznie, gęste brązowe loki powiewały na wietrze, a jego zielone oczy, pełne głębi i blasku patrzyły wprost na mnie. Hipnotyzowały mnie tak, że nawet nie zdążyłam zauważyć, że Harry przyległ  swoimi malinowymi ustami do moich i złączył je w pocałunku. Jego ciepłe dłonie błądziły po moim ciele, a ja byłam pewna, że za chwilę góra dwie zejdę na zawał. Boże… jak on dobrze całuje!...
                                                                                                       To be continued...

I co myślicie o naszym "tworze" xD? Będzie miło jak zostawicie po sobie jakiś komentarz ;**

                                                                                                                       By Klaudia