IMAGIN!!!

Witajcie! Co porabiacie? Od razu tłumaczę wielkie litery i wykrzykniki w tytule. Mam dla Was specjalny imagin - chciałabym abyście go przeczytali, bo przygotowywałam ten pomysł strasznie długo i pracowałam nad nim równi długo :)

Niall, Harry, Lou i Liam i Zayn

Mam dwie propozycje muzyczne:
1. Niepokonani
2. Over Again
Włączcie sobie którąś :P

"Trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść, Niepokonanym.
Wśród tandety lśniąc jak diament. 
Być zagadką, której nikt nie zdąży zgadnąć nim minie czas."

- Tatusiu, tatusiu! - usłyszałem delikatny głosik mojej córeczki.
- Słucham cię, kochanie. - odwróciłem się w jej stronę.
Czterolatka usiadła na moich kolanach i pokazała płytę, którą trzymała w swojej małej dłoni.
- Co to jest? - zapytała spoglądając na mnie swoimi błyszczącymi oczkami.
- To jest płyta One Direction. - odpowiedziałem.
- A czemu tam jesteś ty i wujkowie? - dodała.
- Bo to był nasz zespół. - westchnąłem na samo wspomnienie o 1D.
- Czemu już nie śpiewacie? - zaczęła przeglądać kolorowe fotografie yearbook'a.
- Jesteśmy już za starzy skarbie, no wyobraź sobie teraz tatę śpiewającego na scenie. - tłumaczyłem.
- Haha, rzeczywiście. - mała zaczęła chchotać. - Zabawne.
Pomyślałem wtedy jak dużo czasu minęło od naszego ostatniego koncertu. Już prawie dwa lata.

23 lipca 2040 r.

Byliśmy jeszcze w garderobie. Lou robiła nam ostatnie poprawki przy strojach. Każdy z nas był niezwykle przejęty i przeżywał to na swój sposób. Spojrzałem na chłopców. Zayn nerwowo poprawiał fryzurę, Niall bawił się palcami próbując powstrzymać łzy, Harry patrzył w jakiś punkt na ścianie i się nie ruszał, Louis natomiast uśmiechał się z niewiadomego powodu.
- Gotowi? - nagle do pomieszczenia wszedł Paul, stary, poczciwy Paul.
Nie wyglądał najlepiej. Nic też dziwnego, miał już ponad sześćdziesiąt lat. Ogólnie już dawno z nami nie pracował, podobnie jak Lou czy inni. Po prostu był to nasz ostatni występ, więc chcieliśmy aby wszystko było jak na samym początku.
- Jak nigdy.- odpowiedzieliśmy chórem.
Potem każdy z nas przybił staruszkowi piątkę i pobiegliśmy w stronę sceny. Dano nam mikrofony i słuchawki. Słyszeliśmy już krzyki i piski fanów. Nie ma co. To zawsze dawało kopa.
- Na trzy, dwa, jeden. - ostatnie słowa po czym wybiegliśmy na scenę.
Była ogromna, udekorowana, przygotowana specjalnie dla nas. Przed nami stali fani - starsi, młodsi, kobiety, mężczyźni. Każdy z nasz wziął ostatni głęboki oddech po czym rozległ się dźwięk gitary i zaczęliśmy śpiewać.
- You're insecure. Don't know what for. You're turning heads when You walk through the door. - zacząłem, po mnie Harry.
Potem refren, wszyscy zaczęliśmy skakać i bawić się jak za dawnych czasów. What Makes You Beautiful było naszym pierwszym singlem. Osiągnął też największy sukces. Słowa piosenki znał każdy. Nie było na sali osoby, która nie śpiewałaby razem z nami. Gdy skończyliśmy przyszedł czas na More Than This, potem Na Na Na, One Thing i tak dalej. Później kilka singli z Take Me Home - naszego drugiego albumu.
- If you’re pretending from the start like this, with a tight grip, then my kiss can mend your broken heart. I might miss everything you said to me. - refren piosenki Over Again śpiewaliśmy z wyjątkowym zaangażowaniem.
To była chwila kiedy każdy zaczął się rozklejać. W oczach niektórych fanów zaczęły się pojawiać łzy. Jakby nie było, to piosenka, która zawsze powtarzała nam, że należy próbować jeszcze, raz i jeszcze - aż się uda. Trudno było żegnać się z tymi wszystkimi pięknymi momentami. Też miałem ochotę płakać, ale nie mogłem. Śpiewałem dalej z uśmiechem na twarzy. Z każdą kolejną piosenką było coraz trudniej. Craz częściej ukradkiem ocierałem łzy z policzków. Chłopakom też nie było łatwo. W końcu prześpiewaliśmy wszystkie planowane piosenki i przyszedł czas na przemówienia. Zaczął Harry.
- Witajcie Kochani. Uff, trudno jest w takiej chwili pozbierać myśli. Myślę, że przede wszystkim chciałem podziękować Wam z całego serca za wsparcie, które otrzymywaliśmy od Was przez ostatnie 30 lat. Za to, że przychodzliście na nasze koncerty, kupowaliście płyty, byliście wszędzie tam gdzie my, podnosiliście nas na duchu, głosowaliście i za to, że jesteście dziś tutaj by razem z nami spędzić ten czas. To nasz ostatni koncert, ale ja jakoś nie mogę w to uwierzyć. Te wszystkie 30 lat, przez które funkcjnowało One Direction minęły jak jedna sekunda. Doskonale pamiętam swoje castingi do x - factor'a. A dziś to wszystko ma się skończyć. Ja, ja...przepraszam. - gorzkie łzy polały się po policzkach chłopaka.
Podziękował i odszedł do nas. Fani zaczęli krzyczeć i histeryzować. Kilka dziewczyn chciało wbiec na scenę. Kolejny był Louis.
- Siema Directioners! Tak bardzo cieszę się, że tu jesteście. Te trzydzieści lat razem to naprawdę dużo, ale Wy nadal jesteście. Szczerze przyznam, że jak tak rozglądam się dookoła to niektóre Wasze twarze są mi znajome. Dziękuję Wam, za waszą obecność. One Direction nie istniałoby bez Was. Wszystko co mamy to tylko dzięki Wam. Kocham Was, na zawsze! I mam nadzieję, że nawet jak już nie będziemy występować to 1D nadal pozostanie w waszch sercach i nie zapomnicie o nas. - posłał fanom buziaka i wstąił do szeregu.
Potem była kolej Niall'a. Biedaczek cały się trząsł.
- Cześć, ja...ja nie wiem co powiedzieć. To wszystko jest takie trudne. My już nie śpiewamy, ale One Direction nadal istnieje i ja w to wierzę, że nigdy nie zpomnijcie, bo ja nie zapomnę. To zbyt piękne bym mógł to zapomnieć. Wy, jesteście zbyt piękni, żeby Was zapomnąć. Kocham Was! - krzyknął po czym wrócił i rozpłakał się jak małe dziecko. Przygarnąłem go do siebie i pocieszałem głaszcząc jego plecy. Słodziak - miał już ponad 40 lat, ale nadal był wrażliwy jak pięciolatek. Nie zauważyłem nawet jak głos zabrał nasz bad- boy.
- Witajcie Kochani! Myślę sobie teraz o tym, że przez te 30 wspólnie spędzonych lat wiele się zmieniło. Dorastaliśmy, razem z nami nasza muzyka, otoczenie. Teraz stoimy tu przed Wami jako, dorośli mężczyźni, którzy mają już własne rodziny. Wszystko się zmieniło oprócz jednej rzeczy - Was. Nadal nas wspieracie, słuchacie naszej muzyki. I mam nadzieję, że tak zostanie. Kocham Was wszystkich i każdego z osobna! - rozłożył ręce jakby chciał wszystkich po kolei przytulić.
Potem wrócił do szeregu i przyszła kolej na mnie - Daddy'iego Direction. Odkleiłem od siebie Niall'a i zacząłem monolog:
- Witam Was Directioners! Podoba się Wam tutaj? Wszyscy przede mną powiedzieli tyle pięknych i prawdziwych słów, że naprawdę trudno będzie to przebić. Ale cóż, spróbuję. Próbowałem zebrać do kupy ostatnie 30 lat i doszedłem do wniosku, że był to najpiękniejszy okres w moim życiu. One Direction jest spełnieniem moich marzeń. To wszystko co osiągnęliśmy, poczynając od Up All Night aż do naszej ostatniej płyty. Wszystkie trasy koncertowe i gale, na których otrzymywaliśmy nagrody - to spełnienie marzeń każdego człowieka. Oczywiście sam nigdy by tego nie dokonał. Tak więc pragnę podziękować Wam za wszystko, Simon'owi za to, że jest naszym kochanym wujkiem, Paul'owi, naszym rodzinom i wszystkim, wszystkim. Myślę jednak, że największe podziękowania należą się tej czwórce stojącej za mną. - zwróciłem się do chłopców. - Niall, Harry, Lou i Zayn - dziękuję Wam za to, że jesteście moimi najlepszymi przyjaciółmi, braćmi, nauczycielami oraz rodziną. Kocham Was i dziękuję Bogu każdego dnia za to, że Was mam, bo dzięku Wam mogę być dziś tutaj i patrzeć na te tysiące uśmiechniętych fanów przede mną. - zakończyłem podziękowania i podszedłem do chłopaków.
Wszyscy się przytuliliśmy do siebie. Każdy miał w oczach łzy. Fani też płakali, krzyczeli i śpiewali "Sto Lat". To było takie piękne i nie chciałem żeby się skończyło. To był koniec koncertów, koniec śpiewania na scenie oraz wydawania płyt, ale to nie był koniec One Direction, bo One Direction to coś więcej niż zespół - to piątka najlepszych przyjaciół oraz najlepsi fani pod słońcem.

   Co uważacie? Może być, czy raczej nie za bardzo? Skomentujcie, to dla mnie ważne <3

+ Wpadajcie tutaj  Kilk

                                                                                                                     By Klaudia