Imagin

Hej! Co u Was? Dzisiaj przyszedł mój yearbook!!! Wohoo! Słucham już chyba trzeci raz. Jaka jest wasza ulubiona piosenka? Bo moje to Rock Me, Little Things, They Don't Know About Us i Still The One :)
A tak w ogóle to Klaudia się obudziła i przypomniała sobie, że Lou i El mieli niedawno pierwszą rocznicę. Z tej okazji imagin <3

Louis and Eleanor

Polecam piosenkę ONE DIRECTION They Don't Know About Us

"They don’t know how special you are
They don’t know what you’ve done to my heart
They can say anything they want
Cause they don’t know us"
Leżałem na łóżku i patrzyłem na nią z uśmiechem. Wyglądała tak słodko gdy spała. Brązowe, falowane włosy opadały w nieładzie na poduszkę, jej lekko rozchylone usta jakby czekały na pocałunek, a zamknięte oczy otaczał wachlarz długich rzęs. Pogłaskałem ją lekko po policzku na co zareagowała cichym jęknięciem. Po chwili otworzyła oczy i uśmiechnęła się do mnie promiennie.
- Przepraszam, nie chciałem cię budzić. - powiedziałem.
- Nic się nie stało. - odparła i wtuliła się we mnie.
Zrobiłem jej więcej miejsca na swojej poduszce po czym leżeliśmy tak jeszcze kilka chwil. Jednak musieliśmy wstać. Ubraliśmy się i zjedliśmy razem śniadanie. Potem musiałem iść na wywiad, ale obiecałem Eleanor, że po południu wybierzemy sie na spacer.
- Pa Kochanie. - cmoknąłem ją w policzek.
- Pa. Wróć szybko. - przytuliła mnie.
Pomachała mi jeszcze, a ja wyszedłem. Miałem przed sobą naprawdę pracowity dzień. Najpierw wywiad dla radia, a później jeszcze nagrania w studiu i przymiarka strojów do nowego teledysku. Ale czego bym nie zrobił dla zespołu i fanów. Wiedziałem też, że jak ciężko w pracy by nie było wieczorem znowu ujrzę jej promienną buźkę czekającą na mnie z kolacją. Uniosłem kąciki ust na samą myśl o El. Kochałem ją, szkoda, że niektórzy fani tego nie rozumieli. Cóż...
 Oczami El
Szłam właśnie do sklepu po kilka produktów potrzebnych do przygotowania obiadu. Patrzyłam prosto przed siebie i robiłam kolejne kroki. Nagle usłyszałam jak ktoś woła za plecami moje imię.
- Eleanor!
Odwróciłam się i popatrzyłam dookoła. Zauważyłam kilka młodych dziewczyn.
- Ej, jak tam. Już lecisz wydawać kasę Lou? Nie wiem co on w tobie widzi, na świecie jest tyle ładnych i mądrych dziewczyn, ale on wybrał ciebie. Dziwka! - powiedziała jedna z nich.
Wszystkie zaczęły się na głos śmiać i wyzywać mnie na inne sposoby. Popatrzyłam tylko na nie po czym odwróciłam się, uniosłam głowę i dumnie szłam przed siebie udając, że tego nie słyszę. To była moja maska. Zawsze się pod nią chowałam. Nie chciałam nigdy żeby ktokolwiek widział, że boli mnie to co inni o mnie mówią. Dała bym im przez to tylko jeszcze większą satysfakcję. Po prostu udawałam, ze tego nie słyszę i mnie to nie obchodzi. Jednak tak naprawdę miałam ochotę płakać, wyżalić się komuś, ale nigdy tego nie robiłam. Zachowywałam to tylko dla siebie. Nawet Louis'owi rzadko o tym mówiłam. Wracając do zakupów poszłam do sklepu, kupiłam co potrzebne i wróciłam do domu. Było przed nim kilku papparazi'ch. Pewnie czekali na Lou. Zaczęli robić mi zdjęcia i zadawać niezręczne pytania. Krępowało mnie to. Wyminęłam ich i trzasnęłam drzwiami wchodząc do środka. Tam od razu usiadłam na podłodze, a gorzkie łzy zaczęły spływać mi po policzkach. Było tak cholernie ciężko. Czemu oni mnie nienawidzą? Co ja im zrobiłam? Czy krzywdzę ich, albo Louis'a? Zawsze mi dokuczali. Na twitter'rze pisali różne wyzwiska typu: Suka! Jesteś brzydka! Nie zasługujesz na Louis'a!. Bolało mnie to do tego stopnia, że czasami miałam ochotę go zostawić, żeby mieć po prostu święty spokój, ale wtedy przypomniałam sobie jak strasznie mocno go kocham. Louis był dla mnie zawsze bardzo miły, opiekował się i bronił mnie. Kochaliśmy się.
"Poużalałam" jeszcze trochę nad sobą po czym się ogarnęłam, żeby Louis nie widział, że płakałam. Poprawiłam makijaż i zabrałam się za gotowanie obiadu. Wieczorem chłopak wróćił. Przywitał się ze mną.
- Cześć, Eleanor. - musnął delikatnie moje usta.
- Hej Lou. - odparłam.
- Płakałaś. - bardziej stwierdził niż zapytał.
- Nieprawda Louis. - powiedziałam i chciałam nałożyć mu zupy.
Jednak chłopak chwycił mocno mój nadgarstek i przyciągnął mnie do siebie.
Oczami Lou.
- Płakałaś, co się stało? - zapytałem troskliwie.
- Nic. - mruknęła krótko.
Wiedziałem, że coś było nie tak. Zachowywała się inaczej niż zwykle. Była tak bardziej przygnębiona. Przyłożyłem dłonie do jej chłodnych policzków i popatrzyłem w jej błyszczące oczy.
- Powiedz co się stało, proszę. - ponowiłem prośbę.
I wtedy coś w niej pękło. Zaczęła płakać jak małe dziecko. Przytuliłem ją mocno do siebie. Głaskałem delikatnie jej plecy aby poczuła się bezpiecznie.
- Ciiii. Spojonie. - całowałem jej włosy pachnące rumiankiem.
Na chwilę podniosła głowę i spojrzała na mnie. Posłałem jej szeroki uśmiech.
- Już nie mogę Louis. - wyszeptała.
- Znowu ktoś cię obrażał. - domyśliłem się. - Przepraszam, nie powinienem na to pozwolić.
- Louis to mnie przerasta, one ciągle mnie wyzywają. To naprawdę przykre. - mówiła.
Usiadłem na kanapie. El zrobiła to samo. Myślałem przez chwilę po czym stwierdziłem.
- Nie mogę pozwolić, abyś płakała, więc jeśli chcesz to możesz odejść. Nie będę cię zmuszał do zostania ze mną. - westchnąłem.
- Nie Louis. - usiadła mi na kolanach.- Bez ciebie byłabym jeszcze bardziej nieszczęśliwa.
Znowu ją przytuliłem. Potem nasze usta zatopiły się w namiętnym pocałunku pełnym uczucia.
- Kocham cię, Lou. - szepnęła mi na ucho.
Ja ciebie też El. I żebyś wiedziała jak cholernie mocno. Szkoda, że inni tego nie akceptują. Ale co oni mogą o nas wiedzieć, przecież nas nie znają.

            Imagin denny, ale chodziło mi o to żeby pokazać jak bardzo raniące mogą być dla El niemiłe komentarze  niektórych Directionerek. Wiadomo, nie wszyscy musimy lubić ją, ale wszyscy musimy ją akceptować i przede wszystkim SZANOWAĆ. Jest dziewczyną Lou i oboje się kochają <3 To na tyle

+ Wpadajcie na bloga, dziś nowy rozdział KLIK :D


                                                                                                            By Klaudia