"Heart On Fire" 2/2 of part three

Hej, blog jest co prawda zawieszony, ale chciałam opublikować chociaż ostatnią część HOF :) Jest krótsza niż pozostałe, ale co tam  ^^ Proszę...

*Piosenka*

  Byłam przerażona. Łzy same płynęły po moich policzkach. Z trudem oddychałam. Wiedziałam, że muszę uciekać, bo autobus może wybuchnąć, ale przenigdy nie zostawiłabym Harry’ego.
- Skarbie, obudź się proszę – ucałowałam jego policzek.
Trzęsącymi się dłońmi chwyciłam jego twarz. Chwilę potem usłyszałam krzyk Zayna:
- Uciekaj Joe, uciekaj to zaraz wybuchnie i zniszczy się w drobny mak!!! Uciekaj póki możesz. To nie twój czas!

Spojrzałam na mulata, który siedział dwa siedzenia za mną. Był przyciśnięty pomiędzy zgniecione fotele, a jego ręka wyginała się nienaturalnie.
- UCIEKAJ JOEANNE!
Nic nie powiedziałam. Spojrzałam ostatni raz na Harry’ego, złożyłam pocałunek na jego sinych ustach po czym głaszcząc jego głowę próbowałam wydostać się z autokaru, który zaczął płonąć. Serce mi się krajało gdy widziałam moich przyjaciół, którzy pomimo tego, że przytomni nie mieli szans na przeżycie.
- Joe! – jęknęła El.
- Eleanor! – krzyknęłam widząc brunetkę ze zmiażdżoną wręcz nogą.
Chciałam pomóc jej wydostać się jej z potrzasku, ale ktoś wypchnął mnie na zewnątrz. W samą porę. Kilka sekund po tym jak wylądowałam na trawie cały autokar stanął w płomieniach, a potem… Potem wybuchnął nie pozostawiając po sobie nic. Nie miałam siły płakać, strach i przerażenie sprawiały, że cała roztrzęsiona tuliłam się do Perrie. Czterdzieści pięć młodych ludzi, czterdzieści pięć dusz, czterdzieści pięć płonących serc, a przeżyło zaledwie sześć. Ja, Perrie, Niall i kilka osób, których nie znałam zbyt dobrze.  Wszyscy moi przyjaciele, w tym miłość mego życia zostało wchłonionych przez ogień. Boże, czym oni Ci zawinili? Czym?
 Patrzyłam na zapłakane oczy uratowanych. Pezz trzymająca mnie w objęciach ledwo co samą siebie uspokajała. Wybuch wstrząsnął nami, jednak gorszy był fakt, że tam.. w środku spłonęły ciała naszych bliskich. Łzy lały się strumieniami.
- Harry- krzyczałam prawie wskakując w ogień.
Gdyby nie Niall nie wiem czy bym nie zginęła ich śmiercią. Potem pamiętam niewiele, wszystko przez mgłę. Przyjazd policji, pogotowia, strażaków, rodziców. Nie byłam świadoma niczego. Nie wiem o czym mówiłam, tylko kojarzę jak leżąc na trawie wpatrywałam się w niebo, jeszcze trochę zabrudzone dymem. Nawet nie płakałam, Ha.. Harry był ze mną. Leżał obok, czułam to. Kiedy Perrie chciała ze mną pogadać, przepędziłam ją, bo rozmawiałam wtedy z moim kochaniem. On uśmiechał się do mnie. Pocieszał. Mówił, że wszystko jest dobrze, że dalej i tak będziemy razem. Uspokajał mnie, obiecał zostać ze mną.
   Minęły dwa tygodnie. Prochy spalonych ciał sprowadzono do Wielkiej Brytanii. Każda z poszkodowanych rodzin ustaliła odrębną datę pogrzebu. Uczestniczyłam do tej pory w większości ceremoniach moich przyjaciół. Pożegnałam moją kochaną Dan, El, Liama, a nawet Zayna. Do Harry'ego nie chciałam iść. Przecież on obiecał, że mnie nie zostawi, więc dlaczego miałabym się z nim żegnać?!
 Ubrana w czarną sukienkę zmierzałam ku cmentarzowi. Mama kazała mi pójść, ona chyba nie rozumiała, że nie mam dla kogo, przecież on żyje, szedł obok mnie...Na chwilę się zatrzymaliśmy, pewnie chciał mnie przytulić, uśmiechnęłam się stojąc pośrodku zatłoczonej ulicy. Spojrzałam na kontur swojego cienia. Zmizerniałam i to dość mocno, przed oczami machnęłam dłońmi, z niegdyś okrągłych paluchów pozostały krzywe kości oklejone skórą.
Choć przeraziłam się swoim wyglądem, nie było on najważniejszy. Postanowiłam przejść się z Hazzą naszym ulubionym parkiem. Zawsze, kiedy mieliśmy jakieś zmartwienie, problem, to siadaliśmy na jednej z ławek i po prostu się śmialiśmy z byle czego. To był nasz mały rytuał. I tym razem przycupnęliśmy na chwilę. Rozśmieszał mnie, robił tą swoją rozpoznawczą, głupią minę. Tak nienormalnie wywracał oczami naciągając przy tym policzki. Pocieszał mnie w ten sposób, kiedy tylko miałam gorszy dzień tak robił. Zawsze.
 Dotarliśmy w końcu nad grób chłopaka. Tysiąc zgromadzonych wpatrywało się w moją uśmiechniętą twarz. Pewnie byli zdziwieni, bo w końcu ja jako jedyna ze wszystkich zgromadzonych nie płakałam. Nie dlatego, że zabrakło mi już łez, po prostu On był ze mną, cały czas trzymał mnie za rękę.
- "Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz" - wypowiedział ksiądz trzymając ozdobną urnę.
Teraz i moje kąciki ust wygięły się ku dołowi. Wlepiłam wzrok w kolejne czynności kapłana. Z dalszymi słowami regułki wkładał cenny przedmiot do ziemi. Krzyk rodziców, przyjaciół, głośny płacz wstrząsnął mną dość szczególnie. Zaczęłam się smutno rozglądać wokoło. Nie rozumiałam dlaczego oni tak się dręczą, no przecież Harry stał między nimi. Widziałam go. Był ubrany w swoją ulubioną brązową koszulę w kratę i ciemne jeansy. Włosy jak zawsze w nieładzie. Ale stał, oddychał, był. Nie mówił tylko za głośno, a może mówił? Może to ich lamenty zagłuszały jego ton? Potem podeszli do mnie nasi rówieśnicy. Mówili, jak to im przykro, pocieszali mnie bezsensownie.
- Joe, co ty mówisz?!- zdziwiła się zapłakana Pezz, kiedy kolejnej osóbce tłumaczyłam, że On żyje, mój ukochany stoi obok  i się temu wszystkiemu przygląda.
- Ale Hazzuś tu jest- uśmiechnęłam się serdecznie do przyjaciółki. - Patrz! Stoi tu - wskazałam dłonią na miejsce niedaleko mnie.
- Joeanne- położyła dłoń na moim ramieniu - On odszedł. Pogódź się w końcu z tym.
- Co Ty opowiadasz?
Nawet ona nie wierzyła? Była zaślepiona przez te łzy, na pewno.
  Mijały dni, tygodnie aż w końcu minął cały miesiąc od wydarzeń we Francji. Z każdym dniem coraz boleśniej zaczęło docierać do mnie to, co się tam stało. On wcale nie jest obok mnie, on został w tym pieprzonym autokarze. Harry umarł, już nigdy go nie zobaczę. Już nigdy nie poczuję smaku jego ust, woni perfum, jego dotyku. Nigdy nie zobaczę jego zielonych oczu, dołeczków w policzkach gdy tak uroczo się uśmiechał. Ja po prostu już nigdy go nie ujrzę. Harry odszedł na zawsze, a ja potrzebowałam aż miesiąca żeby to wszystko do mnie dotarło. Przez tyle czasu łudziłam się, że on jednak żyje i jest ze mną. Jak się okazało – gówno prawda.
Leżałam na swoim ukochanym łóżku w pokoju i przeglądałam facebooka. Po korciło mnie żeby zajrzeć w wiadomości archiwalne  i zobaczyłam moją rozmowę z Loczkiem:


Od Harry: Uhm, wiesz... Chciałem cię przeprosić za to co przed chwilą zaszło. Nie powinienem, przecież wczoraj dopiero Zayn... :/
Do Harry: Nie masz za co przepraszać, nawet mi się podobało ;3
Od Harry: Czy ty próbujesz mi powiedzieć, że dobrze całuję? :D
Do Harry: Ty to powiedziałeś... haha ;)
Do Harry: Tak, jak zawsze :D
Od Harry: No to pa ; *
Do Harry : Narka :)

Uśmiechnęłam się wspominając nasz pierwszy pocałunek.
- Tęsknię za tobą, Hazz – wyszeptałam podciągając kolana pod brodę.
Wracając w pamięci do każdej wspólnej chwili spędzonej z Harrym dotarło do mnie coś bardzo ważnego. On jest częścią mnie. Jest ze mną nieodwracalnie powiązany. Więc skoro umarł to tak jakby umarła cząstka mnie. Nie mogłam żyć bez niego. Za bardzo go kochałam. Harry za wiele dla mnie znaczył.
 To była szybka decyzja. Wstałam z łóżka, nabazgroliłam jakiś liścik do mamy, założyłam swoje ulubione ciuchy i ruszyłam do parku. Była to ta sama alejka, która tak często przemierzałam wraz z brunetem, te same drzewa, ta sama wielka fontanna, a na sam koniec wycieczki most nad Tamizą. Niepewnie stanęłam na samym brzegu. Spojrzałam w dół. Rzeka rwała tego dnia niesamowicie, woda się pieniła, porywała ze sobą gałązki i śmiecie ,a wiatr  jeszcze podsycał fale. Potem moje oczy powędrowały ku niebu. Chmury zasłaniały słońce i wróżyły popołudniowy deszcz. Ostatnią rzeczą na jaką spojrzałam było zdjęcie moje i Harry’ego. Przejechałam palcem po twarzy chłopaka i uśmiechnęłam się lekko. Chwila przed skokiem nie była długa, ale wystarczyła aby przed oczami stanęło mi całe moje dotychczasowe życie. Potem wzięłam głęboki wdech i …….. skoczyłam. Skoczyłam, bo wiedziałam, że to jedyny sposób, aby ugasić moje płonące miłością serce.
~*~
- Harry! – krzyknęłam otwierając oczy.
Byłam spocona i cała drżałam. Oddychałam niespokojnie, rozglądając się po pokoju. Znałam to miejsce. To pokój Harry’ego, a ja leżałam na jego łóżku.
- Wszystko okej? – usłyszałam czyjś troskliwy głos.
Odwróciłam się i zobaczyłam zaspanego Hazzę leżącego obok mnie. Uśmiechnął się delikatnie i przycisnął do siebie.
- Miałaś zły sen? – spytał całując mnie w czoło.
Nie byłam w stanie nic powiedzieć. Po prostu pokiwałam głową wtulając się w tors mojego chłopaka. Co za sen!!! Francja, wypadek - to wszystko było tylko jakimś pieprzonym snem!!! Z ulgą zasnęłam w objęciach mojego skarbu...

Dżaś i Klaudia

Zaskoczone? My też ;3 Nie wiedziałyśmy co zrobić żeby napisać coś smutnego, ale nikogo nie zabić, więc Dżaś wpadła na genialny pomysł żeby obrócić wszystko w sen ;D ale ona też chciała wszystkich zamordować xD Umawiamy się, że każdy zostawia po sobie komentarz, ok?

Cóż, a tak w ogóle to chyba nie pozostaje mi nic innego niż powiedzieć: Do napisania!

+ Może ktoś miałby ochotę wpaść tu <klik> albo tu <klik> ;)

                                                                                                                     By Klaudia