Imaginy wigilijne

Witajcie Kochani! To już dziś Wigilia. Jak to szybko zleciało, prawda? Mam dziś dla Was dwa imaginy, mam nadzieję, że znajdziecie krótką chwilę aby w ten niezwykły wieczór usiąść przy komputerze i je przeczytać. Przy okazji pragnę Wam podziękować za życzenia świąteczne <3

Liam

Proszę włączcie sobie Kolęda Dla Nieobecnych

(Wiem, że w Anglii inaczej obchodzi się Wigilię, jeżeli w ogóle, ale pomyślałam, że tak będzie ciekawiej.)

 Była Wigilia. Już od samego rana razem z chłopcami szykowaliśmy się do uroczystej kolacji. W tym roku mieliśmy być tylko my i najbliższe nam osoby. Wspólnie z Niall’em nakrywałem stół. On układał sztućce, a ja talerze.
- Jeszcze jedno nakrycie. – zauważyłem.
- Jak to? Przecież jest dla każdego. – powiedział przeliczając jeszcze raz wszystkie nakrycia.
Spojrzałem na niego z niezrozumieniem. Jak mógł zapomnieć o tak ważnej osobie i nie dać jej nakrycia?
- A [T.I]? – wymruczałem.
Niall otworzył usta.
- Ach no tak. Przepraszam. Przyniosę jeszcze jedno. – poszedł do kuchni.
Westchnąłem cicho i wróciłem do nakrywania. Pamiętałem o tym, żeby dać [T.I] jej ulubiony kolor serwetek. Miała być przecież honorowym gościem na dzisiejszej wieczerzy. Honorowym, choć tak naprawdę nieobecnym. Trudno było mi się pogodzić z tym, że w tym roku [T.I] już nie usiądzie z nami przy stole wigilijnym. Tęskniłem za nią, potwornie, z każdym dniem brakowało mi jej coraz bardziej.

„A nadzieja znów wstąpi w nas
Nieobecnych pojawią się cienie
Uwierzymy kolejny raz
W jeszcze jedno Boże Narodzenie”

Otarłem szybko łzę spływającą mi po policzku i pomogłem Niall’owi, który wrócił właśnie z resztą zastawy. Szczerze przyznam, że nie minęło wiele czasu, a już trzeba było ubierać się na wieczerzę. Poszedłem na górę do swojego , kiedyś naszego pokoju i wyciągnąłem z szafy nowiutki garnitur od Armaniego, do tego czarne lakierki i pasującą muchę. Ubrany przejrzałem się w lustrze i nie zwracając uwagi na opuchnięte oczy, bladą twarz i wystające zewsząd kości stwierdziłem, że może być. Zszedłem powoli na dół gdzie już czekali na mnie chłopcy.
- Już jesteś, możemy zacząć? – zapytał Zayn.
Pokiwałem głową i stanąłem przy stole pomiędzy Louis’em,a Harry’m. Zayn w tym czasie chwycił za talerz z opłatkami i zaczął je rozdzielać. To takie wspaniałe, że pomimo iż nie obchodził Bożego Narodzenia poświęcił się dla przyjaciół. Każdy wziął mały kawałek i zaczęliśmy składać sobie życzenia. Zacząłem od Niall’a, potem Harry, Lou i Zayn. Uśmiechnięci zasiedliśmy do jedzenia. Było tego sporo.
- Smacznego Kochani! – krzyknął Harry.
- Smacznego! – odpowiedzieliśmy chórem.
Jedzenie było naprawdę przepyszne. Nic też dziwnego, kucharzem był Harry. To on gotował, piekł i doprawiał wszystkie potrawy. Oczywiście reszta chłopaków i ja też mieliśmy swój wkład, ale to Hazza był szefem. Kiedy zajadałem się barszczem znowu przypomniała mi się [T.I]. To była jej ulubiona potrawa wigilijna, zawsze chciała dokładkę. Mimowolnie popatrzyłam na puste miejsce przy stole naprzeciwko mnie.

„Daj nam wiarę, że to ma sens
Że nie trzeba żałować przyjaciół
Że gdziekolwiek są dobrze im jest
Bo są z nami choć w innej postaci”

- [T.I] - wyszeptałem.
Nie poczułem nawet jak strumień łez poleciał po moich policzkach. Odsunąłem od siebie talerz i westchnąłem głośno.
- Co jest, Liam? – zapytał Louis.
- Nie, nic. – odparłem cicho.
Jednak wtedy coś we mnie pękło. Obraz mojej dziewczyny siedzącej przy wigilijnym stole i uśmiechającej się do mnie ciepło sprawił, że zacząłem płakać jak malutkie dziecko. Wtuliłem się w siedzącego obok Niall’a, który starał się uspokoić mój astmatyczny oddech. Słyszałem jak każdy odkłada sztućce na bok i czułem jak się na mnie patrzą. Nieśmiało podniosłem głowę i ujrzałem nad sobą zatroskane twarze przyjaciół.
- Liam, nam też jest przykro. Wiemy, że za nią tęsknisz, szczególnie w święta, ale dasz radę, jesteś silny.- mówił Zayn.
Uśmiechnąłem się do niego i pozwoliłem podać sobie rękę.
-Wiecie co? Przejdę się. – powiedziałem po chwili. – Dziękuję za kolację, była pyszna.
Chłopcy pożegnali mnie, a ja ubrany w kurtkę i czapkę szedłem przez puste ulice Londynu. Wszyscy byli wtedy w domach, ale ja chciałem być przy [T.I]. Gdy w końcu moim oczom ukazał się cmentarz odetchnąłem z ulgą. Szybko odnalazłem grób swojej ukochanej. Biały, marmurowy nagrobek i lakonicznym napisem był w tamtej chwili centrum mojej uwagi. Wyjąłem z kieszonki zapałki i zapaliłem świeczki stojące przede mną. Ukląkłem na jedno kolano i spuściłem głowę do dołu. Było cicho, słyszałem tylko dźwięk słonych łez uderzających o posadzkę. Z trudem powstrzymywałem się od wydłubania sobie oczu.
- [T.I] moja kochana [T.I]. Wróć proszę, choć na jeden dzień! – krzyknął żałośnie.

„I choć przygasł świąteczny gwar
Bo zabrakło znów czyjegoś głosu
Przyjdź tu do nas i z nami trwaj
Wbrew tak zwanej ironii losu”

- Jest tu, zawsze jest. Wiesz dlaczego? Bo ona żyje w twoim sercu. – usłyszałem nagle.
Gwałtownie odwróciłem głowę. Zbliżała się do mnie postać starszej kobiety ubranej w kożuch i czapkę z lisa. Uśmiechnęła się do mnie cserdecznie. Nie znałem jej, ale biło od niej tak ogromne ciepło
- Twoja narzeczona? – spytała.
Pokiwałem tylko głową. Poczułem jak kładzie rękę na moim ramieniu.
- Wiem jakie to uczucie. Ja przychodzę tutaj do swojego męża już od dwudziestu lat. – westchnęła.
Spojrzałem na nią, też miała łzy w oczach.
- Ale wiesz co synu? Przez ten czas zrozumiałam, że on nie umarł. Będzie żył dopóki dopóty żyje w moim sercu. Tak jest i z twoją ukochaną, Skarbie. – przeniosła swoją dłoń na miejsce, w którym mam serce.
- Tak pani myśli? – spytałem nieśmiało.
- Ja to wiem. A teraz idź i ciesz się ta jedyną nocą w roku, tą magią. – zachęciła.
Posłałem jej delikatny uśmiech. Nie wiem co posunęło mnie do tego gestu, ale przytuliłem tę kobietę mocno, pożegnałem się i odszedłem. Ona zaśmiała się krótko i zawołała:
- Niech Bóg ci błogosławi synu!
Wróciłem do domu. Powitałem chłopców i ponownie zasiadłem przy wigilijnym stole. Zaczęliśmy śpiewać kolędy i inne piosenki świąteczne. Było dosłownie magicznie. Cieszyliśmy się jak dzieci, a razem z nami [T.I].

„Przyjdź na świat, by wyrównać rachunki strat
Żeby zająć wśród nas puste miejsce przy stole
Jeszcze raz pozwól cieszyć się dzieckiem w nas
I zapomnieć, że są puste miejsca przy stole”

"My ludzie XXI wieku, twardzi, cyniczni -nie roztkliwiamy się zbyt łatwo, nosimy czarne kurtki, farbujemy włosy, przesiadujemy w zadymionych klubach. Wymyśliliśmy walkmany, żeby nie słyszeć siebie i ptaków. Niczego się nie wstydzimy. Oglądamy mocne filmy, a na trudne pytania mamy alkohol i narkotyki. Jednak gdy późną nocą zamykamy drzwi naszych mieszkań gryziemy z bólu ręce i umieramy z tęsknoty... za prawdziwą miłością."

Zayn

Polecam kolędę Maleńka Miłość


 Była Wigilia. Jeden z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie dni w całym roku. Cieszyłam się przed Bożym Narodzeniem jak głupia. Już tydzień wcześniej piekłam ciasteczka i pieczenie. W tym roku razem z Zayn’em mieliśmy jechać na święta do Polski. Co prawda nie obchodził on Bożego Narodzenia, ale pomimo tego z wielką chęcią pomagał mi w przygotowaniach. Ubrał nawet sam choinkę. I wyszło mu idealnie.
Samolot mieliśmy o 19.00. Byliśmy już nieźle spóźnieni. Ja pakowałam jeszcze ostatnie drobiazgi, a Zayn pakował wszystko do bagażnika.
- Już gotowa? – zapytał z korytarza.
- Prawie. – krzyknęłam.
Dopięłam jeszcze ostatnią torbę i zniosłam ją na dół. Na schodach stał już Zayn, który jak tylko zobaczył mnie z bagażem wyrwał mi go z rąk.
- Co ty robisz? Nie wolno ci dźwigać! – marudził.
- Spokojnie, torba była lekka. – odparłam.
Nie wspominałam? Tak, byłam w ciąży. Już dziewiąty miesiąc i Zayn zaczynał świrować. Obchodził się ze mną jak z jajkiem. Nie pozwalał mi nic dźwigać, wychodzić samej z domu albo się denerwować. Nie przeszkadzało mi to, wręcz przeciwnie. Uważałam, że to słodkie chociaż czasem działał mi na nerwy.
W każdym razie założyłam kurtkę, buty i wyszliśmy na dwór.
- Poczekaj, pomogę ci. – powiedział Zayn chwytając mnie za rękę i ostrożnie prowadząc do samochodu.
- Serio? Może jeszcze weźmiesz mnie na ręce? – rzuciłam sarkastycznie.
- A chcesz? – zapytał, jak dla mnie całkiem poważnie.
Przewróciłam tylko teatralnie oczami i trzepnęłam go rękawiczką w głowę. On natomiast uśmiechnął się i cmoknął mnie w policzek.
- To wszystko z miłośći. – dodał.
Wsiedliśmy do auta i ruszyliśmy w drogę. Mieliśmy niewiele czasu żeby zdąrzyć na odprawę.
-Szybciej.– nalegałam.
- Nie mogę, jest ślisko. – tłumaczył spokojnie chłopak.
- Spóźnimy się! – krzyknęłam.
- Spokojnie, zdąrzymy, a nawet jak nie, to w końcu jestem Zayn Malik. – położył dłoń na moim kolanie. – Nie denerwuj się.
- Nie denerwuję się! – syknęłam.
- Dobrze, nie denerwujesz się. – żaśmiał się mulat.
- No i co cię tak bawi?! – spojrzałam na niego.
- Cii… już nic. – mruknął i przeniósł wzrok na kierownicę.
Westchnęłam i oparłam się wygodnie o siedzenie. Wyjrzałam przez okno, było już ciemno, pierwsza gwiazda zalśniła na niebie. Po chwili przeniosłam wzrok na piłkę przede mną.
- I co maluszku? – pogłaskałam się po brzuchu.
Nagle dłoń Zayn’a również powędrowała na mój brzuszek.
- Kiedy nas odwiedzisz, córa? – zażartował.
Nie minęła minuta, a poczułam ogromny ból w podbrzuszu. Spojrzałam na spodnie. Popłynął po nich przezroczysty płyn. – O kurczę! – pomyślałam.
- Zayn? – szturchnełam chłopaka.
- Co? – odwrócił się.
- To już. – powiedziałam.
- Co już? – niemalże pisnął spoglądając na mnie.
- Dzidziuś chce przyjść na świat. – mruknęłam cicho po czym wydałam z siebie serię bolesnych krzyków.
Zayn zjechał na pobocze i gwłatownie zahamował.
- Czekaj tu. Już dzwonię po pogotowie.
Przytaknęłam głową i przysłuchiwałam się rozmowie mulata.
- Jak to za pół godziny?! – pytał zdenerwowany. - Co to do cholery jasnej ma być?!
Rzucił słuchawką i powiedział do mnie:
- Przyjada dopiero za pół godziny. Chodź, znajdziemy jakiś dom.
Otworzył mi drzwi i powoli wysadził z samochodu. Gdy okazało się, że sama nie dam iść wziął mnie na ręce i prowadził przez pola.
- Co za cholerne zadupie tutaj!!! – krzyknął w pewnym momencie.
- Spokojnie, nie denerwuj się. – zacytowałam jego słowa.
W końcu znaleźliśmy jakiś dom. Zayn zapukał i kulturalnie poprosił o pomoc gdyż jego dziewczyna rodzi. Jednak właściciel miał nas w szerokim poważaniu.
- Ale ja jestem Zayn Malik…-próbował.
- A mnie to panie gówno obchodzi. Radźcie sobie sami. – syknął.
Spojrzałam na niego z niedowierzaniem. Zawiedziony Zayn powiedział do mnie:
- Na pewno coś znajdziemy, trzymaj się Skarbie.
Wtuliłam się mocniej w niego i próbując jakoś stłumić ból brzucha i krzyki pozwoliłam się dalej nieść. Jednak nigdzie nie było żadnych zabudowań. Pośród pól widać było tylko jaką stajenkę. Chłopak przyjrzał się jej, a potem mi.
- Chyba nie mamy wyjścia [T.I]. – westchnął.
Rozumiałam o co chodzi, więc tylko przytaknęłam głową na znak zgody natomiast Zayn położył mnie na sianie. No i zaczęłam rodzić w stajence razem ze zwierzętami. Było zimno, brudno, ale dawaliśmy radę. Zayn bardzo mi pomagał i starał się zachować zimną krew chociaż widziałam jak cały się trzęsie.
- Przyj [T.I]! – krzyczał. – Już prawie.
Wysiliłam się i chyba się udało, bo po chwili usłyszałam płacz dziecka. Resztkiem sił podniosłam głowę i ujrzałam Zayn’a owijającego w swoją kurtkę małe, wrzeszczące zawiniątko. Uśmiechnęłam się i opadłam na siano.
- Zobacz, to twoja mamusia. – zwrócił się do dziewczynki kładąc ją w moje ramiona.
Potem spojrzał na mnie i ucałował moje spocone czoło.
- Byłaś dzielna. – stwierdził.
- Ty też. – uśmiechnęłam się do niego.
Pogłaskałam naszą śliczną córeczkę nie kryjąc łez wzruszenia. Otuiłam ją, aby jak najmniej zmarzła. Zayn usiadł obok nas i oznajmił, że zbliżają się ratownicy z karetki.
- Jest piękna, prawda? – powiedziałam przytulając córeczkę.
- Tak, nasza maleńka miłość. – stwierdził Zayn.

Co myślicie? Mogą być te moje "special imagines", czy raczej na za bardzo? Liczę na Wasze komentarze <33

                                                                                                            By Klaudia