Imaginy.part. 13

Obiecany  imagin o Louis'ie .  Wybaczcie ,że tka późno ,ale niestety .

+ muzyka .

I chciałam Wam polecić imagina do przeczytania.  Redaktorki na moim drugim blogu ;d  . Śliczny Aniu . <3


 

Było wspaniale, cudownie. Kochałaś Nialla, był twoim całym światem. Wstałaś rano, byłaś głodna, więc udałaś się do kuchni. Po chwili przybył tam Liam i Zayn. Przywitałaś się z nimi, dając buziaka w policzek. Wszyscy chcieliście się zabrać za przyrządzanie śniadania, ale nagle do kuchni wkroczył Niall z bukietem pięknych, czerwonych róż. Liam i Zayn wycofali się z pomieszczenia i poszli gdzieś indziej, bo wiedzieli co się święci. Twój chłopak podał Ci bukiet, po czym zaczęliście się namiętne całować. - Kochanie, to dlatego, że jesteś. – powiedział. Uwielbiasz, gdy on to robi. Pogładziłaś go po policzku i zaczęliście wspólnie robić śniadanie. Po chwili przyszła reszta chłopaków. Harry i Louis dostali od Ciebie całusa. - Już skończyliście gołąbeczki? – spytał Liam. Niall i ty zaśmialiście się i wróciliście do zajęcia. Przygotowywanie posiłku, było bardzo wesołe. Chłopcy śpiewali, wygłupiali się. Nie mogłaś się przy nich nudzić. Zjedliście śniadanie we wspaniałej atmosferze. Gdy już spożyliście, Louis zaproponował przechadzkę po parku. - O ile paparazzi nas nie pożrą żywcem – powiedziałaś. - Też prawda – odpowiedzieli chórem. Jednak zdecydowaliście się na spacer. Liam zabrał Danielle, Louis Elanor, Zayn Perrie. Ty byłaś z Niallerem. Myślałaś co z Harrym. *Pewnie jest mu przykro, bo każdy ma partnera, a on jest sam jak palec.* Wróciliście do domu w świetnych humorach. Hazza był bardzo zamyślony. Wszyscy poszli grać w siatkówkę, a ty zostałaś, bo poszłaś po picie dla reszty. Został też Harold. *Dziwne, nie poszedł.* - pomyślałaś. Już miałaś wychodzić, ale on Cię zatrzymał. - Hmm? – zapytałaś. O co chodzi? - Kocham Cię. Wiem, to głupie bo ty kochasz Nialla. Ale jak na Was patrzę to… - powiedział nieśmiało. Zdziwiłaś się. Chciałaś uciekać, ale zostałaś.  - Zżera Cię zazdrość. – stwierdziłaś. - Wiesz, że nie zdradzę Niallera. To mój największy skarb. – prawie krzyczałaś. - Wiem, ale proszę. Pocałuj mnie, choć raz. Obiecuję, że nikt się o tym nie dowie. – powiedział cicho. - Nigdy! Harry, wiem, że jesteś samotny, ale ja nie mogę tego zrobić – zrozum. – powiedziałaś stanowczo i odeszłaś. Dołączyłaś do reszty.

  

_______________________________________________________________________



     Porzucona  samotna zeszłam na złą drogę. Najpierw alkohol , dragi a potem jeszcze działki. Znajomości w mafiach i na koniec nielegalne zajęcia.  Tak dokładnie byłam płatnym zabójcą. Do dziś tego żałuję. Pozbawiałam życia bezbronnych ludzi.  : Pewnego dnia  dostałam zlecenie na niejakiego Louis'a Tomlinsona.  Musze przyznać  robiłam to wszystko z zimną krwią.  Z pistoletem w kieszeni chodziłam po ulicach Lonynu. Poszłam pod wskazany adres, zapukałam . Otworzył mi mężczyzna z lokami .

- Pan Tomlinson ?
-Nie. Harry jestem. - odpowiedział z uśmiechem

[T.I] .  Mógłbyś go zawołać ?

- Nie ma sprawy - szedł oglądając się

Po chwili ujrzałam, dość wysokiego bruneta  .

- Cześć. jestem Louis. - podał mi dłoń

- [T.I]

- Co chciałaś ? - powiedział drapiąc się po głowie

- Jestem fanką One Direction . Chciałam się zapytać czy nie miałbyś ochotę na randkę ? - brzmiało to dość bezczelnie . Wiem.


Chłopak tylko dziwnie na mnie popatrzył i po chwili powiedział .

- Jasne , tylko pójdę się przebrać.


Skinęłam głową.

Nie wiem co poczułam do niego. Patrząc się w te hipnotyzujące oczy widziałam szczęście. Szybko się jednak opamiętałam. Zawsze towarzyszyło mi zmieszanie , bo w końcu widziałam tych ludzi po raz ostatni.


Po chwili chłopak wyszedł. Krzycząc od progu :

- Harry  , będę wieczorem.

Uśmiechnęłam się sztucznie i zaproponowałam restaurację za ulicą.

Zjedliśmy wspólnie obiad ,deser i ciągle rozmawialiśmy . Pierwszy raz czułam   tak jak bym go znałą od lat.  Był bardzo miły , szkoda mi go - myslałam .

Nagle wstał i poszedł do łazienki.

 Gdy był za drzwiami . Skorzystałam z okazji i podążyłam za nim . Założyłam na dłonie białe rękawiczki. i wyjęłam pistolet. Gdy wyszedł  wymierzyłam cel. Nie wierzył pewnie własnym oczom. Widziałam jego przerażenie. Zaczęłam krzyczeć .


- Łapy na głowę i leżeć.

- Co ty robisz , uspokój się !

-Zamknij mordę ! Ja tu jestem  od rozkazów.

Moje ręce drżały  a nogi stawały się miekkie.

Gdy zobaczyłam jego łzy. Przypomniało mi się to niesamowite uczucie. Te chwile w których przypomniał mi  co to przyjaźń.


 Rzuciłam pistoletem o ścianę . Jego połamane.   kawałki pokruszyły się bardziej gdy na nie nadepnęłam.   Tym razem to ja zaczęłam płakać. Chłopak leżał ciągle na ziemi.  Podeszłam do niego . Podniosłam go i oparłam o ścianę. Patrzyłąm mu w oczy  pełne jeszcze żalu . Pocałowałam go ..




______________________________________________________________________

I jak ?






By  Anka