Imagin

Dodaję imagina. Bardzo mi się nie podoba, ale nic innego nie mogłam dziś wymyśleć.

Polecam piosenkę: Hurt

Harry

Siedzisz przed kominkiem i rozmyślasz. Nagle do pokoju wchodzi Harry. Niesie w rękach dwa kubki gorącej czekolady. Siada obok ciebie i wręcza ci jeden.
- Dzieci już śpią? - pytasz.
- Tak. Już dawno zasnęły kochanie. - odpowiada z uśmiechem.
Ty całujesz go w policzek, a potem bierzesz jego rękę i delikatnie ją głaszczesz. Gdy ją odwracasz widzisz na całtm przedramieniu ogromną bliznę. Nie jest ci obca, ale zawsze gdy na nią patrzysz nachodzi cię fala niemiłych wspomnień. Tym razem też tak jest. Wspominasz.....

10 lat wcześniej

 Jesteś w sklepie. Szukasz odpowiedniej sukienki na uroczystą kolacje, na którą zaprosił cię Harry. Przypuszczasz, że będzie chciał ci się oświadczyć. Mierzysz nawet fajną kieckę kiedy zaczyna dzwonic twoja komórka. Odbierasz.
- Halo? - zadajesz standardowe już pytanie.
- Dzień dobry! Tutaj Kevin Tunner. Dzwonię z pobliskiego szpitala. Pan Harry Smile, przepraszam Styles miał wypadek. Prosi żeby pani przyjechała. - głos zachowuje powagę.
- Co?! Wypadek? Coś mu się stało? - pytasz zdenerwowana.
- Dowie się pani szczegołów na miejscu. Do zobaczenia! - rozłącza się.
Te słowa kompetnie cię paraliżują. Gdy po paru minutach dochodzisz do siebie pierwsze co robisz to zdjećie tej sukienki. Potem szybko się ubierasz i jeszcze szybciej wybiegasz zs sklepu. Nie masz prawo jazdy, postanawiasz więc dostać się tam autobusem miejskim. Na przystanku długo żaden się nie zjawia. Biegniesz w takim razie na pieszo. Mijasz ludzi, potykasz się o nich. Kiedy dobiegasz do szpitala widzisz tam już tłum rozkrzyczanych fanek 1D i fotoreporterów. Oni też cię zauważają i zaczynają robić zdjęcia i zadwać pytania. Gwiżdżesz na nich wszyśtkich. Liczy się dla ciebie tylko Harry. Trącasz ich, przepychasz się żeby przejść przez drzwi. Gdy w końcu jesteś w środku znajdujesz biednego Harry'ego. Leży na łóżku. Wszędzie ma gipsy i bandaże. Podbiegasz do niego:
- Skarbie jak się czujesz? Przepraszam, że dopiero teraz.  - głaszczesz go po jego loczkach, a łzy spływają ci po policzku.
- Nie płacz. Nic mi się nie stało. - ociera twoje łzy palcem.
Nie możesz na niego patrzeć. Jest ci go tak żal. Chciałabyś być na jego miejscu.
- Jak to sie w ogóle stało? - pytasz.
- Jechałem samochodem i nagle coś na mnie wjechało, a reszty nie pamiętam. - jego głos jest ledwo słyszalny.
Nagle wszystkie maszyny zaczynają piszczeć. Harry zamyka oczy. Nie wiesz co się dzieje. Lekarze wchodzą na salę. Ciebie wyprowadza jakaś pielęgniarka. Potem widzidzisz resztę chłopaków. Krzyczysz jego imię, ale on cię nie słyszy. Domyślasz się co to oznacza. Nie wytrzymujesz. Pękasz. Łzy leją ci się strumieniami, Krzyczysz, prosisz aby go uratowali. Louis cię przytula. Też ma łzy w oczach. Płaczesz, bo nić więcej nie umiesz w tej chwili zrobić.....

10 lat później

Harry widząc łzy na twojej twarzy szbyko zabiera rękę. Tuli cię do siebie i mówi:
- Wiem, że nie to co się wtedy stało zmieniło nasze życie na zawsze, ale spróbujmy zapomnieć. - mówi.
- Zapomnieć? Ty masz blizny dosłownie wszędzie, leżałeś ponad rok w szpitalu? - pytasz płacząc.- Myślisz, że da się to zapomnieć?!
- Ja przepraszam, że przeze mnie musiałaś zmarnować ponad rok swojego życia.- też zaczyna płakać. - Gdybym wiedział pozwoliłbym ci odejść.
Patrzysz na Harry'ego z niezrozumieniem.
- Zmarnować? Ponad rok? Uwierrz mi, że każda spędzona chwila jest jak kawałek nieba. - mówisz i wtulasz się w swojego męża.

Długi, a bezsensowny. Nie wiem co mi się dzieje. Przepraszam Was, że jest taki nijaki. Jutro napiszę lepsze :)

                                                                                                                              By Klaudia