Imagin mojej kuzynki.

Poprosiłam moją kuzynkę - Weronikę :D  mega utalentowaną pisarkę o napisanie  imagina o chłopakach.  Sama uważam ,że śwetnie pisze i chciałabym znać też  Waszą opinię . Oto imagin :

- Cześć, Harry – powiedział ponuro Liam, podchodząc do niego powoli.

Harry nie poruszył się nawet. Czuł, że nie będzie umiał się zachować naturalnie w jego obecności

Dlaczego chciałeś się ze mną spotkać? – spytał mężczyzna.


Wyglądał na zrezygnowanego i przygnębionego.

W parku było bardzo, bardzo zimno i bardzo, bardzo cicho. Harry nie mógł się pozbyć wrażenia, że ta 

okropna cisza to na ich cześć.

Liam zatrzymał się w bezpiecznej odległości od niego. Harry czuł się przy nim niski i drobny. Mężczyzna 

zawsze nosił buty na podwyższonym obcasie, bez nich wcale nie był od niego dużo wyższy.

- Powiesz mi w końcu? – westchnął, patrząc w bok.


- Po prostu chciałem… porozmawiać – szepnął Liam , szorując czubkiem buta po zamarzniętej alejce. – To 

chyba… normalne, prawda? Dużo… dużo nas łączyło i nie chcę, żeby to przepadło tak całkiem.

Harry spojrzał na niego, uśmiechając się drwiąco.



- Powiedz, Liam – powiedział, a oczy mu się zwęziły. – Chciałeś po prostu powiedzieć, żebyśmy zostali 

przyjaciółmi. Mam rację?

- Masz – wymamrotał chłopak. – Ale to kretyńsko by zabrzmiało.


- Głupio się kojarzy, to fakt – stwierdził obojętnie Harry, znów patrząc gdzieś w bok. – Ale to chyba 

najodpowiedniejsza opcja. Chce ci się rozmawiać na tym mrozie, Liam? Chodź, pojedziemy do mnie.



- Nie mogę – mruknął Liam. – Nie mam czasu. Ale chciałem… chciałem z tobą porozmawiać. Twoja matka mówiła, że źle się czujesz, to prawda?


Mężczyzna uśmiechnął się drwiąco.

- Nie, skądże – zakpił. – Wszystko jest świetnie, nie widzisz?


Harry opanowa sztukę okłamywania perfekcyjnie. 

Nieudana ironia szybko znikła z jego głosu, wyparta przez nieskrywane rozgoryczenie.

Liam zrobił krok w jego stronę.

- Co się stało? – spytał.

- Ty sam najlepiej wiesz.

- Jesteś na mnie zły? – dopytywał się.


- Nie jestem zły! – zirytował się Harry, ale zaraz kontynuował spokojniej: - Nie jestem zły, Liam. To twój 

wybór, prawda? 





Byłbym się ostatnim chujem, gdybym tego nie uszanował. Nie muszę być zły, żeby tragicznie się czuć.



- Jest ci przykro? – szepnął ciepło Liam, obejmując go ostrożnie.


Był pewien, że mężczyzna go odepchnie, ale on przyciągnął go do siebie i przytulił się do niego mocno.

- Tak, paskudo – odparł z trudem. – To chyba najodpowiedniejsze określenie.


* * *
Harry siedział na brzegu łóżka. Pochylał się nad złożonymi dłońmi, jakby myślał. Albo się modlił.

- Coś się stało? – wymamrotał Louis, jeszcze nie do końca rozbudzony.



- Nie – odpowiedział mężczyzna, prostując się.


Wstał, podniósł leżące na podłodze bokserki i założył je, po czym przeszedł do poszukiwań zagubionej w 

nocy koszulki.

Harry zmrużył oczy, wbił spojrzenie w jego plecy. 



Lubił na niego patrzeć.

 Louis był jednym z tych mężczyzn, na widok których człowiek na początku waha się między

 ocenieniem ich jako brzydkich albo przeciętnych, by potem dojść do wniosku, że są nieprawdopodobnie 

wręcz piękni i pociągający.




Chłopak usiadł na łóżku, krzyżując patyczkowate nogi. Skrzywił się z bólu. Po seksie z Louisem zawsze 

wszystko go bolało. Nawet nie dlatego, że mężczyzna był wobec niego szczególnie brutalny – nie, był 


dokładnie taki, jaki być powinien. Po prostu Harry był za chudy, żeby się z kimś kochać i wyjść z tego cało.


- No powiedz, co się stało – jęknął marudnie.


Louis znalazł w końcu koszulkę. Wciągnął ją przez głowę, po czym podszedł do okna. Zanim je zamknął, 



rzucił w samochód sąsiada blaszką po pachnącym podgrzewaczu.


- Znowu jęczałeś jego imię przez sen – odparł lodowato, nie zaszczycając go nawet spojrzeniem.


Harry jęknął przeciągle, wstał z trudem. Zasyczał z bólu. Tyłek rwał go jak jasna cholera.


- To nie moja wina – mruknął. – Nie kontroluję tego, co mi się śni.


Podszedł do niego, lekko dotknął jego ramienia.


- Jesteś na mnie zły?

- Tak, jestem – odpowiedział Louis. – Gdybyś o nim tyle nie myślał, to by ci się nie śnił.

Wyminął go i wyszedł z pokoju, trzaskając przeszklonymi drzwiami.



Harry westchnął z oburzeniem, kręcąc głową. Podniósł swoje ubranie, które zawsze leżało perfekcyjnie 

złożone na krześle, 


bez względu na to, w jakich okolicznościach było zdejmowane. Chłopak właściwie sam nie do końca 

wiedział, jak to robił.


Przeszedł do łazienki i umył się szybko. Była sobota, więc nie musiał się nigdzie spieszyć, ale chciał jak 

najprędzej wyjść z domu. Chociażby po to, żeby nie rozmawiać z Louisem.


Już czysty i ubrany, z mokrymi włosami, wyszedł do przedpokoju i zaczął powoli zakładać buty. Cały czas 

chodził w podartych trampkach, chociaż był mroźny grudzień. Chyba powinien poprosić Louis'a o coś nowego.




- Gdzie idziesz? – usłyszał jego głos.


- A co cię to obchodzi? – spytał cicho, bez pretensji, niemal uprzejmie.




- Chcę wiedzieć – warknął Louis. – Ja ci mówię, kiedy gdzieś wychodzę. Oczekuję tego samego, to chyba 

nie tak dużo.


Harry nie odpowiedział mu. Założył już jeden z wysokich, czarnych trampków. Zabrał się za drugi.



- Idziesz do Liama, prawda? – dobiegł go kpiący głos. – I myślisz, że będę na ciebie zły, jeśli mi powiesz. 

To takie przykre.


Chłopak wyprostował się nagle.



- Po co mnie pytasz, skoro i tak to wiesz? – zirytował się. – Nie jesteś moją matką, Louis. Nie musisz 


wiedzieć, gdzie idę.


Stanął w wejściu do kuchni, chcąc móc spojrzeć mu w oczy. Był pewien, że zobaczy w nich drwinę i 


pogardę, ale pomylił się.



- Ale chcę – odpowiedział cicho Louis. – Nie przyszło ci do głowy, że się o ciebie martwię?


Pił herbatę, plecami opierając się o wysoki parapet. Jedną nogę zarzucił niedbale na drugą.


Miał bardzo ładne nogi, ramiona też. Smukłe, a jednocześnie mocne i silne.


Gdyby Harry miał je narysować, użyłby do tego wyłącznie krzywizn i ostrych linii. Bardzo lubił zgrabne nogi i

 ładne ramiona.


Oderwał wzrok od jego nóg, by przenieść go na oczy.




Nie były takie jak zawsze.Były wyjątkowo mokre.


Zrobiło mi się bardzo smutno, zachowałem się jak ostatni skurwiel. 

Otarł szybko łzę i wyszedł z kuchni wymijąc mnie..

I jak ? :D  ~~ By Anka